یک عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی اصفهان گفت: محور اقتصادی اصفهان باید به جای صنعت بخش خدمات کشاورزی باشد چراکه کشاورزی در اصفهان عامل پوشش گیاهی، امنیت غذایی و جلوگیری از فرسایش خاک است.

سیداحمد خاتون آبادی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، اظهار کرد: مشکل خشکسالی امروز زاینده رود مشکل امروز یا دیروز نبود، مشکلی مربوط به سالیان پیش است و متاسفانه جنبه‌های اجتماعی و فرهنگی در زمینه به وجود آمدن وضع فعلی رودخانه بی تاثیر نیستند.

وی افزود: اگر به منابع آب کشور نگاهی ملی و نه نگاه استانی می‌شد و حوضه‌های آبریز استانی یکپارچه دیده می‌شدند و حیات رودخانه‌ها قبل از بارگذاری‌های سنگین صنعتی و کشاورزی در اولویت قرار می‌گرفت، امروز زاینده رود را چنین خشک و بی رمق تجربه نمی‌کردیم. در کشوری مثل ایران که اقلیم خاصی دارد و روی نوار خشکی کره زمین قرار گرفته نمی‌توان بدون نگاه به وضعیت زیست محیطی و منابع آبی و اکوسیستمی یا زیست بومی برنامه ریزی بارگذاری توسعه اقتصادی انجام داد.

این عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی اصفهان ادامه داد: در کشورهای پر آب جهان که از اتفاق توسعه یافته هم هستند عمدتا به بحث آب علاوه بر جنبه‌های سود و زیان و بازدهی به شکل سرمایه گذاری و از جنبه‌های اقتصادی هم نگاه می‌کنند، اما در منطقه خاورمیانه و فلات مرکزی ایران اشتباهی که سرمایه گذاران اقتصادی و دولتی داشتند این بود که فرض کردند منابع آبی در این منطقه بی انتها است و به این نتیجه رسیدند که هر بارگذاری می‌تواند رخ بدهد.

خاتون آبادی تاکید کرد: در مناطق خشک، منابع آب محدود بوده و توسعه اقتصادی ما بایستی متوازن با منابع آب باشد، در اصفهان این اتفاق نیفتاده و به ویژه اول دهه‌های گذشته از زمان تاسیس ذوب آهن این نگاه وجود داشته که زاینده رود دائمی است و به طور تزایدی سرمایه گذاری‌های اقتصادی و صنعتی و توسعه‌ای ناپایدار پشت سر هم به سرانجام رسیدند و نتیجه آن زاینده رودی شد که امروز کسی رغبت به دیدن آن ندارد.

وی با بیان اینکه سرمایه گذاران در اصفهان باید الگوی توسعه‌ای را بیش از ظرفیت آب و منابع آبی در نظر بگیرند، گفت: امروز آنچه برای اصفهان رخ داده این است که صنایع با مصارف ملی در این استان در حال کار هستند و آب استان نیز به مناطق دیگر فرستاده می‌شود، براساس پیش بینی‌ها اصفهان در پنج سال آینده شهری نیست که گردشگر داشته باشد، زیرا تمام آثار باستانی در این شهر وابسته به آب‌های زیرزمینی و آب‌های زیرزمینی وابسته به زاینده رود است و به این صورت ابنیه تاریخی نشست خواهند کرد.

این فعال محیط زیست ادامه داد: گاوخونی تکه تفکیک ناپذیر از پیکره زاینده رود است رودخانه‌ای که از کوهرنگ بختیاری شروع و به گاوخونی ختم می‌شود و در واقع خشکی گاوخونی کنده شدن تکه‌ای از پیکره زاینده رود است که منجر به نابودی آن می‌شود. از میان رفتن گاوخونی یعنی از بین رفتن تعادل‌های زیستی در رودخانه، آلاینده‌های رودخانه، جذب زهاب آلوده به نیترات و سموم شیمیایی و دفع آلاینده‌های کارخانه‌ها به شرطی که این تالاب آب داشته باشد.

خاتون آبادی تاکید کرد: این جمله شاید کمی تامل برانگیز باشد، اما بادهای شرق به غرب ریزگردهای سمی، خاک‌ها و ریزگردهای آلوده به مواد شیمیایی و فلزات سنگین را تا شعاع هزار کیلومتری پراکنده می‌کند و منطقه مرکزی کشور که نقطه تمرکزی جمعیتی هم است را تحت الشعاع قرار می‌دهد.

وی خاطر نشان کرد: برای جلوگیری از مشکلات مطرح شده که خیلی دور هم نیستند باید میزان ۱۷۰ میلیون متر مکعب حقابه سالانه که توسط وزارت نیرو تعیین شده به این تالاب برسد.

این استاد دانشگاه صنعتی اصفهان در خصوص اینکه آیا رییس جدید سازمان محیط زیست می‌تواند زاینده رود و تالاب گاوخونی را احیا کند، گفت: برای احیا باید یک عزم ملی صورت گیرد. رییس سازمان محیط زیست به عنوان معاون ریاست جمهوری باید به این موضوع اشراف داشته باشد. اعتقاد بنده این است که رییس این سازمان باید با مذاکره با دیگر وزارتخانه‌های که به اشتباه ریاست آب را بر عهده گرفته‌اند و با کمک معاون حقوقی به تغییر مدیریت حوضه آبریز رودخانه از استانی به یکپارچه و حوزه‌ای و منطقه‌ای اقدام کند، با این کار می‌توانند نه تنها گاوخونی بلکه تمام تالاب‌های خشکیده کشور را احیا کنند.

خاتون آبادی خاطرنشان کرد: حل مشکل گاوخونی نیز فقط به دست اداره محیط زیست نیست همکاری بین بخشی با وزارت صنایع، نیرو و جهادکشاورزی از نکته‌های بسیار مهم است، چراکه هم باید توسعه صنایع فولاد متوقف شود، هم برنامه‌های بلند مدت برای کنترل صنایع و جمعیت شهر اصفهان تدوین شود.

وی با بیان اینکه محور اقتصادی اصفهان باید به جای صنعت بخش خدمات کشاورزی باشد چراکه کشاورزی در اصفهان عامل پوشش گیاهی، امنیت غذایی و جلوگیری از فرسایش خاک است، گفت: اگر با همین وضع پیش برویم و صنایعی که مناسب اقلیم شکننده اصفهان نیستند مدام افزایش یابند و جمعیت و افزایش آن با وضعیت فعلی پیش برود منابع آب سطحی و زیرزمینی هم دیگر کاری از دستشان بر نمی‌آید.

این فعال محیط زیست ادامه داد: برای حفظ کشورمان بایستی در خصوص توسعه مناطق مرکزی کویری و بیابانی عاقلانه و بلند مدت بیندیشیم.