کاپادوکیه در مرکز ترکیه قرار دارد. در اینجا، باد و آب، صخره‌های نرم آتشفشانی را به اشکال عجیبی تبدیل کرده‌اند، صخره‌هایی که روزی مردم باستان آنها را تبدیل به محل اقامتی اولیه برای خود کرده بودند.

در سال‌های اخیر، این منطقه به ساختاری مدرن‌تر تبدیل شده است. اما در ۱۹۶۳، بازسازی ساده خانه‌ای در شهر «دِرونکویو» Derinkuyu، به کشفی خارق‌العاده انجامید:

وقتی که دیوار غاری گشوده شد، دالانی کشف شد که به یک شهر زیرزمینی قدیمی با بیش از ۶۰ متر عمق منتهی می‌شد.

این شهر به اندازه ۱۳ طبقه به عمق زمین می‌رود و دارای لوله‌های تهویه بزرگ و ۱۵ هزار لوله کوچک‌تر تهویه است که هوا را حتی به پایین‌ترین طبقات آن هم می‌رسانند.

اتاق‌های صخره‌ای یافت شده، قادر به جای دادن حدود ۲۰ هزار نفر بوده است. همچنین شواهدی از وجود مرکز عبادت، انبار، شراب‌خانه و محل نگهداری حیوانات هم در آن کشف شده است.

ساخت چنین مجموعه‌ای حتی با ابزارهای مدرن هم دشوار به نظر می‌رسد.

به خاطر نرم بودن سنگ‌ها، سازندگان آن، باید خیلی مراقب ایجاد استقامت کافی برای ستون‌ها می‌بودند تا قادر به نگهداری از طبقات بالایی باشند، در غیر این صورت با فاجعه ریزش غار مواجه می‌شدند. به شکلی غیر منتظره، هیچ نشانه‌ای از هیچ فاجعه ریزشی در این شهر زیرزمینی دیده نمی‌شود. بنابراین سازندگان، باید بسیار باهوش بوده باشند و جنس مواد را خیلی خوب می شناخته‌اند.

ولی اصولاً چه کسی این شهر عظیم زیرزمینی را ساخته است؟ و چه اجبار اسرارآمیزی ، آنها را وادار به زندگی زیرزمینی کرده است؟ چرا باید مردم خواسته باشند در عمق زمین در این غارهای عجیب زندگی کنند؟

بر طبق نظر بسیاری از باستان‌شناسان و محققان دِرینکویو بیشتر با هدف ایجاد یک پناهگاه موقت از هجوم دشمنان در حدود سال ۸۰۰ پیش از میلاد و به دست «فریگی»ها -مردم عصر برنز که مرتبط با «تروایی«ها بوده‌اند- ساخته شده است.

برخی دیگر هم معتقدند که به دست «هیتی»ها ساخته شده، مردم جنگجویی که در انجیل به آنها اشاره شده.

در کتب عبری هم آمده است که، جَم ، مامور ساختن یک نوع پناهگاه زیر زمینی شبیه به “درینکویو” به منظور پناه دادن به یک گروه از مردم و حیوانات، برای حفاظت در مقابل یک یخبندان جهانی شده است.

بر اساس نظر متخصصان هواشناسی، آخرین عصر یخبندان در حدود ۱۸۰۰۰ سال پیش آغاز و ۱۰۰۰۰ سال پیش از میلاد پایان یافته است. پس شاید “دِرینکویو” به عنوان پناهگاهی از یک فاجعه زمستانی جهانی بنا شده باشد و قدمت آن بیشتر از چیزی باشد که برآورد کرده‌ایم.

برخی از محققان شک دارند که این شهر زیزمینی در مقام عمل می‌توانسته از ساکنانش در مقابل سربازان مهاجم محافظت کندن، چون این مهاجمان می‌توانستند به آسانی تهویه‌ها را ببندند.

در حال حاضر نیمی از این شهر زیرزمینی بر روی جهانگردان گشوده شده است و ترکیه از طریق آن جهانگردان زیادی را جذب می‌کند.

در اینجا، بسیاری از سکونت‌های غازی قدیمی بازسازی شده‌اند و به صورت هتل و سوییت درآمده‌اند:

سایت یک پزشک – علیرضا مجیدی